Στη δυτική Μάνη, το άγριο ανάγλυφο και η αδρή υλικότητα του τόπου αποτέλεσαν την αφετηρία για τη σύνθεση τριών εξοχικών κατοικιών. Η αρχιτεκτονική δεν αντιμετωπίστηκε ως αυτόνομο κτίσμα που προστίθεται στο έδαφος, αλλά ως οργανικό κομμάτι του ίδιου του τοπίου. Το επικλινές οικόπεδο και ο δυτικός προσανατολισμός καθόρισαν την κεντρική ιδέα της σύνθεσης: οι όγκοι διασπώνται σε στάθμες, σχηματίζοντας τεχνητές «πεζούλες» που ακολουθούν τη λογική των ξερολιθιών και εντάσσονται φυσικά στην πλαγιά.
Οι κυβικοί πέτρινοι όγκοι παραπέμπουν στην τυπολογία των μανιάτικων πύργων, ενώ οι μεγάλες διαμπερείς επιφάνειες, τα ξύλινα σκίαστρα και οι μεταλλικές κατασκευές προσδίδουν μια σύγχρονη διάσταση, ανοιχτή στο φως και στον ορίζοντα.
Η μεγάλη πέργκολα στο επίπεδο της πισίνας λειτουργεί ως φυσική προέκταση του πέτρινου όγκου, σχηματίζοντας έναν ημιυπαίθριο χώρο που ενοποιεί το εσωτερικό με τον ορίζοντα. Εκεί, η ζωή εκτυλίσσεται μετωπικά προς τη θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα, μετατρέποντας την καθημερινότητα σε εμπειρία ανοιχτή στο φως και στη θάλασσα.
Τα βατά δώματα δεν λειτουργούν μόνο ως χώροι παρατήρησης, αλλά και ως φυτεμένες επιφάνειες με τοπικά είδη που επαναφέρουν τη φυσική συνέχεια της πλαγιάς. Έτσι, οι στέγες μεταμορφώνονται σε τόπους στάσης και περιπάτου, προσφέροντας πολλαπλές εμπειρίες θέασης προς τον ουρανό και τη θάλασσα.
Η αρχιτεκτονική ενσωματώνεται στο τοπίο, λειτουργώντας ως φυσική του συνέχεια. Αντλεί από τη μνήμη του τόπου — την πέτρα, τους καθαρούς όγκους, το φως της Μάνης — και την επαναδιατυπώνει με σύγχρονη καθαρότητα, δημιουργώντας έναν τρόπο κατοίκησης δεμένο με το τοπίο αλλά προσαρμοσμένο στη σημερινή ζωή.
